Eerder verschenen in Trouw (papieren editie), 24-01-2013
Mijn eerste Tour de France volgde ik als jongetje van tien. Het was 1996, een cruciaal jaar, achteraf. De met hoge verwachtingen opgezette Nederlandse wielerploeg, dreigde te worden weggefietst door de concurrentie. Zowel oorzaak als oplossing waren duidelijk: epo. De keuze ging tussen wielerdroom en integriteit.
Het is misschien een ongehoorde gedachte, zoveel jaar later. Maar de keuze voor doping van een aantal Rabobankrenners heeft het Nederlandse wielrennen gered. Ik heb bewondering voor de renners die doping afwezen, maar ben blij dat andere renners wel voor epo en dus voor een wielertoekomst kozen.
Vanzelfsprekend moet doping worden veroordeeld, zeker de stelselmatige manier waarop dit tot en met 2007 plaatsvond. Niettemin had de dopingkeuze van de Rabobankwielrenners positieve effecten die nog altijd doorwerken.Want hadden ze dit niet gedaan, dan was het Nederlandse wielrennen toen én nu gemarginaliseerd. Dan was de huidige dopingvrije en zeer talentrijke lichting – van Gesink en Mollema, Boom en Poels – er in deze vorm niet geweest. Zonder doping was er een neerwaartse spiraalbeweging ingezet: geen prestaties, geen sponsorgelden, geen bewondering. Een moreel en fysiek ‘zuiver’ Nederlands topwielrennen was simpelweg doodgebloed.
Het is goed dat zich nu een loutering voltrekt in de mooiste aller sporten. Inclusief de publieke veroordeling van het vroegere dopinggebruik die daar bijhoort. Maar er moet ook begrip blijven voor de achterliggende, al te menselijke motieven van de wielrenners. Ex-gebruiker Thomas Dekker was een internationale belofte – eindelijk weer een potentiële Nederlandse tourwinnaar! – maar werd bij de profs voorbijgebromd door volstrekt onbekende Italianen. Net als de Rabobankploeg in 1996 besloot Dekker te doperen en zo de strijd weer gelijk te trekken. Moreel laakbaar, ja, maar ook zeer begrijpelijk. Ook Danny Nelissen gebruikte doping. Wederom: verkeerd, maar o zo begrijpelijk.
Wij, toeschouwers, wilden dat de Rabowielrenners vooraan meestreden. Dankzij doping zouden de Nederlandse wielrenners de door ons bewonderde prestaties behalen. Ondanks de huidige schade en schande is dit wat zij, wielrennende dopingzondaars, óók voor elkaar hebben gekregen.
Alexander van Kesteren | Boekvertalingen 